صرع و تشنج از شایعترین و البته درمان پذیرترین اختلالات نورولوژیک است. هدف درمان صرع، متوقف ساختن حملات تشنجی در بیمار است و خط اول درمان، تجویز داروهای ضد صرع است اما متاسفانه همه بیماران به این شیوه درمانی پاسخ نمی دهند و علی رغم دریافت چندین داروی ضد صرع کماکان دچار حمله های تشنجی می شوند. برای بیماران صرع مقاوم به درمان، روش های درمانی غیردارویی معرفی شده است که عمدتا شامل اقدامات تهاجمی با تکنیک های جراحی صرع است اما تحریک الکتریکی بافت مغز به منظور مهار حملات تشنجی نیز در سه دهه اخیر مورد توجه قرار گرفته و چون نسبت به اقدامات جراحی صرع، کمتر تهاجمی هستند کاربرد بالینی وسیعی پیدا کرده اند. یکی از این ابزارها، دستگاه تحریک عصب واگ (VNS) است که با یک جراحی ساده تعبیه می شود و نتایج قابل قبولی در بیماران صرع مقاوم به درمان داشته است.

آیا استفاده از این ابزار در بیماران صرع تاییدیه مجامع معتبر علمی را دارد؟
درمان صرع با تحریک عصب واگ که به اختصار VNS نامیده می شود، یک روش درمانی تایید شده است؛ سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) استفاده از VNS را به عنوان درمان کمکی (در کنار ادامه تجویز داروهای ضد صرع) برای بزرگسالان و کودکان بالای 4 سال تایید کرده است. از این روش درمانی عمدتا برای بیماران مبتلا به صرع فوکال استفاده می شود که به درمان های دارویی مقاوم هستند. قابل ذکر است که صرع فوکال، تشنجی است که از یک یا چند کانون مشخص در مغز شروع می شود و ممکن است در ادامه به سایر نواحی مغز گسترش یابد.

درمان VNS چقدر در کاهش حمله های صرع موثر است؟
این روش، صرع را به طور کامل درمان نمی کند بلکه هدف از آن کاهش تعداد و شدت حمله های تشنجی بیمار است. البته اثر درمانی VNS به مرور زمان بیشتر می شود بطور مثال در یک مطالعه، اثر VNS در کاهش تشنج ها در سه ماه اول فقط 30 درصد بود اما وقتی این بیماران را به مدت 10 سال پیگیری کردند تا 75 درصد کاهش در حملات بیمار دیده شد. اکثر بیمارانی هم که VNS برایشان تعبیه می شود پس از چند ماه، بهبود بارز در کیفیت زندگی را گزارش می کنند.

منبع و مطالب تکمیلی